गाउँको दुरदराजदेखि काठमाडौंको सिंहदरबारसम्म

“  तरकारी खेती गरेर जहान पालौँला भनेको त , नहुने रहेछ । आफ्नो  जीवन मात्र हो र ? उनले समेत दु:ख पाउने भइन् ।  ´´ निराशा भावमा गौँरीशङ्करले भने ।

सही थाप्दै मधुविलासले भने , “ त्यहीँ त भन्या , जाडो गर्मी नभनेर  परिश्रम गर्यो । तरकारी बेच्ने बेलामा बजार भाउ नै हुँदैन ।´´

“ त्यति मात्र हो र ? बैंकको व्याज र जरिवाना अनि घर खर्च  कसरी पुर्याउने ?   केही नयाँ व्यवसाय गरौँ भने पनि  न त पूँजी छ , न त सीप नै ! देशमा रोजगारीको त वातावरण नै भएन , झनै  वैराग लाग्छ ।´´   खुइ..य  ! गर्दै  गौँरीशङ्करले  थपे ।

उनीहरु  दुबैजना तरकारी खेतीमा पसिना पनि खन्याउँदै थिए , एकआपससमा दु:ख  पनि बाँड्दै  थिए । न त बेलामा मलखाद पाइन्छ , पानी नपाएर खङ्ग्रङ्ग भएका बोट बिरूवा हेरेर  मधुविलास एकोहोरो घोरिरहे ।

उनको भावमुहार पढेका गौँरीशङ्करले भने ,   “यस्तो पाराले त     छोराछोरी पढाउन पनि गाह्रो हुने भयो । हुर्केका छोराछोरी अर्काको देखासिखी गर्छन् । कसरी पुर्याउने ? ´´

निधारको पसिना पुछ्दै मधुविलासले  मलिन स्वरमा भने , “ युवाहरू विदेश पलायन हुँने मोह दिनानुदिन बढ्दै जानुको कारण पनि यस्तै भएर त होला ।  ´´

भूमिका गैरे तिमिल्सिना

गैंडाकोट ४ नवलपुर